Załącznik:
Gwiazdy.jpg [ 140.68 KiB | Przeglądane 1676 razy ]
Gwiazdy - nazywane Bożym światłem i ozdobą nieba -
towarzyszyły człowiekowi od narodzin aż do śmierci,
ściśle związane z jego losem. Przepowiadały koleje losu,
zwiastowały niezwykłe wydarzenia.
Obdarzone nazwami zaczerpniętymi z Ewangelii
i z codziennego życia otoczone
były nabożnym lękiem, podziwem, szacunkiem.
W tradycyjnych kulturach firmament niebieski to miejsce szczególne, granica pomiędzy niebem - siedzibą sacrum i ziemią - mieszkaniem ludzi. Jego obserwacja, umiejętność interpretowania tam zachodzących zjawisk itp. miały pomóc człowiekowi w odczytywaniu Bożych zamiarów, zrozumieć niebieski ład, ułatwić nawiązanie kontaktu z niebem. Ważnymi mediatorami w tym procesie były ciała niebieskie: słońce, księżyc i gwiazdy.
W polskiej kulturze ludowej, podobnie jak w całej tradycji słowiańskiej i wielu innych krajów europejskich, wyobrażeń o pochodzeniu gwiazd, ich funkcji i znaczeniu dla mieszkańców ziemi było bardzo wiele. Uważano je powszechnie za światło niebieskie - lampki, które na nieboskłonie aniołowie zapalają z Bożego rozkazu, latarnie Pana Boga lub pochodnie aniołów. Sądzono też, że są to otwory w firmamencie niebieskim, przez które mieszkańcy Ziemi oglądają rajską światłość. Gwiazdy to także dusze ludzi zbawionych. Były wśród nich rzesze małych, migocących gwiazd, czyli duszyczki niewinnych dzieci, które mrugały do swoich rodziców. Inne gwiazdy stanowiły zabawki, którymi, dzieci te bawiły się w niebie
