"Kopernik, Eratosthenes, Apeniny - księżycowa instalacja światłocieniowa."

Księżycowy północny równoleżnik 10 stopni ma dla mnie wyjątkowe znaczenie: leży na nim młody i wyrazisty krater Kopernik, który razem z górzystym obszarem Karpat wyznacza "polski kwartał" na Srebrnym Globie; poza tym jest częścią największej lunarnej instalacji światłocieniowej, którą tworzą jeszcze: średniej wielkości krater - Eratosthenes i olbrzymi masyw górski - Apeniny. Te trzy części olbrzymiej struktury nie rozciągają się dokładnie wzdłuż dziesiątego równoleżnika, ale wpisują się w łukowatą obwiednię Morza Deszczów, wyginającą się ku północy.

Cztery kolejne noce - od 6 do 9 sierpnia br., z dobrą pogodą przyczyniły się do powstania czterech kadrów, a w zasadzie czterech mozaik, pokazujących tę mega-strukturę w zmieniającym się świetle.

Kopernik jest kraterem o specyficznym charakterze; jest wyrazisty, strukturalnie złożony, otoczony rozległą koroną jasnych i ciemnych promieni - jęzorami rumoszu skalnego i niezliczoną ilością malutkich kraterków i zagłębień tworzących czasem esowate asocjacje. Przybliżający się do niego terminator, wydaje się, wynosić go w górę; uwydatniając wszelkie najdrobniejsze detale, buduje jego głębię.

Podobny do słonecznika Eratosthenes wraz z niewielką formacją wyżynną na południu, może najwyżej skromnie asystować gigantowi. Postrzegałem go zawsze jako element zaburzający ciągłość strukturalną Apenin i kolistej formacji Sinus Aestuum - ta ostatnia, bez niego, zyskałaby niewątpliwie na wyrazistości.

Apeniny, w kierunku południowym rozległe, majestatyczne, powoli wtapiające się w południowy wyżynny krajobraz, a od północy ostro zarysowane, strzeliście wyniosłe, jakby odcięte o imbryjskiej depresji, podkreślone tu i ówdzie krętymi liniami rowów lub smukłymi grzbietami wzgórz, wyglądających jak mury warownej twierdzy. W ostatniej kwadrze, choć nie w każdym kolejnym cyklu lunacji, Słońce w szczególny sposób oświetla szczyty Apenin - ułożone w wachlarz, tworzą jedną z najpiękniejszych świetlnych instalacji na Księżycu - diamentową kolię, której kilka klejnotów błyszczy daleko poza linią terminatora.

Kopernik, Eratosthenes, Apeniny - oto cztery akty największej księżycowej instalacji światłocieniowej.
Na animacji, kopuły koło Hortensusa i Millichiusa (przy lewej krawędzi) wyraźnie "pulsują".

MAK 150/1800, ASI 120M, filtr red GSO#29, EQ-ATM, AutoStakkert!2 (450/2500), Registax 6, (mozaika: Microsoft ICE, animacja: Easy GIF Animator).

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

MAK 150/1800, ASI 120M, filtr red GSO#29, EQ-ATM, AutoStakkert!2 (450/2500), Registax 6, (mozaika Microsoft ICE).

Diamentowa kolia, 1 godzina przed ostatnią kwadrą, 7 sierpnia br., bardzo dobre warunki widoczności.

W pierwszym poście opisywałem zjawisko "Diamentowej kolii" - łuku jasno oświetlonych wierzchołków łańcucha górskiego Apeniny, tworzących księżycowy iluminacyjny fenomen. Przypadek sprawił, że był charakterystycznym akcentem moich pierwszych obserwacji lornetkowych Księżyca, a było to już bardzo dawno temu. Z nim wiążę moją fascynację Księżycem i chociaż jest tam wiele bardzo urokliwych miejsc, "Diamentowa kolia" - pewnie funkcjonując już jako forma atawizmu - dostarcza mi każdorazowo porcję niezapomnianych wrażeń.

Łuk oświetlonych szczytów Apenin widzimy zawsze w okolicy ostatniej kwadry, ale to co stanowi esencję zjawiskowości, czyli tych kilka iskierek wnikających poza linię terminatora na nieoświetloną stronę, jest rzadkością. Przypuszczam, że na początku października będzie można to zobaczyć, ale na pewno nie przy okazji najbliższej ostatniej kwadry (we wrześniu).

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Należą się Jurku słowa uznania za pracę włożoną w przedstawienie nam owej instalacji światłocieniowej - kilka kolejnych nocek ze sprzętem a później mozolna obróbka, w wyniku czego otrzymujemy piękne zdjęcia okraszone jak zwykle ciekawą opowieścią. Takie zestawienia wnoszą o wiele więcej niż pojedyncze ujęcia. I na deser "Diamentowa kolia", dla mnie Apeniny jako takie zawsze stanowiły ulubiony obiekt obserwacji.
Podziwiam Jurku Twoją wytrwałość i konsekwencję.

_________________
Adam Skrzypek

GSO 10", SW ED80, SW 90/900, AZ4, Nikon Action VII 10x50
Star Adventurer, Canon 1100D mod

Dziękuję, Adam.

Po pierwszych dwóch sesjach zaklinałem rzeczywistość, żeby kolejne noce były pogodne, bo gdyby nie, to cały pomysł nie miał większego sensu. Wszystko jednak układało się po mojej myśli i pomimo tego, że już kiedyś robiłem ten projekt, teraz skala i zasięg stanowiły same w sobie wyzwanie.

Cieszę się, że wszystko udało się poskładać i teraz wspólnie możemy pochylić się nad zdjęciami. To jednak nie koniec; za dwa tygodnie chciałbym dozbierać materiał na zrobienie animacji z interwałami półdniowymi. Mam przeczucie, że mi się to uda.

Na razie, szeroka animacja cechuje się zbyt dużymi skokami.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56