"Chromatyka pełni" (Chromatyczna pełnia)

Określenie "chromatyka" może być wieloznacznie rozumiane. Może dotyczyć barw (kolorów), tonów (tonacji), odcieni (subtelnych różnic) - a wszystkie razem mogą stać się określeniami pełni Księżyca - jej kolorów i ich odcieni, subtelnych różnic, tonacji w odczuwaniu wrażeń estetycznych.
Sam byłem wyrazicielem zasady, że w czasie pełni nie warto kierować teleskopu w kierunku Srebrnego Globu. Kilka epizodów obserwacyjnych i przy okazji wykonanych zdjęć zmieniło moje nastawienie. Właśnie "chromatyka pełni" (jako określenie) najlepiej oddaje wrażenia z oglądania tej fazy lunacji - przy czym pełnia odnosi się do góra dwóch dni przed i po samej pełni (w zawężonym zastosowaniu nawet do jednego tylko dnia przed i po). Gdyby mi się udało zaprezentować całą paletę barwną (dosłownie i w przenośni) miałbym satysfakcję i możliwe, że wpłynąłbym również na Wasz stosunek do naszego satelity - byłby on rzeczywistym barwnym fenomenem naszego nieba. Spróbuję.
Oczywiście podstawą będą zdjęcia w możliwie najlepszej i największej skali, ale zdjęcia reportażowe stanowić powinny uzasadnienie barwnej metafory zawartej w tytule.

Powinienem zacząć ten wątek od wielkiej tegorocznej pełni (lub jeszcze wcześniej od wrześniowej, ubiegłorocznej) jako punktu odniesienia "skali chromatycznej". Będzie to więc dla niektórych z Was powtórka, ale gdyby tak sie nie stało logika tego wątku byłaby niespójna. Na wstępie więc - powtórka z czerwcowej pełni, a dalej to już na bieżąco...

http://www.astrocd.pl/forum/viewtopic.php?f=29&t=4087

Udało mi się w lipcu poskładać jednolity i dość dobry materiał, zatem teraz - pełnia lipcowa, która przypadała na 22-ego o godzinie 20.16.
ED80 posadowiony na EQ3-2 - zdjęcia w ognisku głównym lub z użyciem telekonwertera 1,8x (F1080) i 2x (F1200), rejestrator Lumix G3 z filtrem UV/IR-cut. Serie 100 - 150 zdjęć, z których w Registxie składane były obrazy (w zależności od stanu atmosfery wyselekcjonowanych było od 60-ciu do 100 klatek).

21. lipca - niecała doba do pełni. Księżyc nisko nad horyzontem (poniżej 20*), ale dzięki bardzo dobrym warunkom wyjątkowo jasny. Czyste powietrze, prawie bezwietrznie, ciepło - warunki dzięki którym obraz satelity wspaniale kontrastował i był prawie spokojny. Moje starania i plany zrealizowane - zdjęcia Grimaldiego po długiej przerwie. Wspaniały widok. Wraz z położonym bliżej terminatora Ricciolim oba kratery stanowią charakterystyczny duet. Trochę żałuję, że linia cienia odsunęła się już daleko od krawędzi Grimaldiego uniemożliwiając mi zobaczenie "krzyża św. Andrzeja", który tworzy światłocień na północno-zachodnim zboczu krateru. Nagrodą za to był widok bogato pofałdowanej w tym miejscu zachodniej krawędzi Srebrnego Globu. Na południowym-zachodzie urzekały swoim pięknem Pingre i Bailly - ten drugi to duży 300-tu kilometrowy twór, którego wypukły środek zdaje się wznosić ponad zewnętrzne wały. W środkowej partii zachodniej krawędzi, pomiędzy kraterami: Rocca (od północy) i Eichstadtem (od południa) leży Mare Orientale (Morze Wschodnie), którego niekonsekwentna nazwa pochodzi sprzed 1965 roku i uchwały Konwencji Astronautycznej zmieniającej nazwenictwo kierunków: wschodniego i zachodniego (zatem dawniej zachodnia krawędź była wschodnią i stąd nazwa morza, której już Konwencja nie zmieniła). Można zauważyć ostre dwie krawędzie zewnętrznych pierścieni otaczających Mare Orientale. Gdyby Morze Wschodnie było usytuowane w całości na widocznej stronie Księżyca - byłoby najpiękniejszym z mórz. Z czystym sumieniem mógłbym powiedzieć, że nic innego nie mogłoby się z nim równać. Pewne wyobrażenie tego widoku daje nam Mare Nectaris w odpowiednim oświetleniu, ale choć ono samo jest urocze, może być jedynie namiastką, uproszczeniem owego widoku. Libracja w chwili wykonywania zdjęcia wynosiła tylko 2* i kiedy osiągnie kiedyś ponad 7*, Mare Orientale stanie się całościowym mirażem utraconych imponderabiliów naszego Satelity - straconych dla nas w bezpośrednich obserwacjach, ale dzięki orbitalnym laboratoriom przekazywanych w postaci wspaniałych zdjęć tego obszaru.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

22. lipca - pełnia Księżyca.
Wschód pomarańczowej kuli zaledwie pół godziny po efemerydalnej pełni (zdjęcie) i fotograficzne oblicze Srebrnego Globu po upływie kolejnych dwóch godzin (monochromatycznie). Geometria wzajemnego położenia Ziemi, jej satelity i Słońca sprawiła, że patrzymy na Księżyc z pięciostopniowym odchyleniem na południe, stąd wyraźnie widoczna, reliefowa południowa i południowo-wschodnia krawędź. Już więc mamy wyraźny przykład oświetlenia powierzchni naszego satelity nie w 100%. Jest zatem okazja do całościowego spojrzenia na przykrawędziowe twory bieguna południowego. Fałda biegunowa w okolicy krateru Cabeus to chyba osławione góry Leibnitza (to nieoficjalna nazwa) - południowy pierścień Basenu Biegun Południowy - Aitken - największego księżycowego krateru leżącego na niewidocznej stronie, mającego średnicę 2500 kilometrów i głębokość 13 kilometrów.
Jeśli na zdjęciu widoczne są rzeczywiście góry Leibnitza - jest to pierwszy mój fotograficzny ich certyfikat.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Jak zawsze super fotki opatrzone ponadczasowymi opowieściami. Wiem, że będzie więcej, więc czekam

_________________
SW DOB 10" / MAK 90+kity
SWWA 6mm+Scopos30mm+SWWA9mm+Hipek17mm+UHC-S 2"
Lornetki Tento 7x35 DeltaOptical Entry 10x50
Variatio delectat;)

Dziękuję Arturze. Będzie jeszcze reportaż z dwóch dni i mogę uznać pełnię lipcową za "uwiecznioną".

Księżyc - 23. lipca - jeden dzień i 1 godzina po pełni.

Wschodnia krawędź ma już wyraźny relief. Warunki z czterodniowej sesji fotograficznej najgorsze - drżenie obrazu, choć w okularze przy powiększeniu 46x wszystko jest wyraźnie widoczne.
Barwny Księżyc na pierwszym zdjęciu jeszcze na jasnym niebie.
Sesja wydłużona, aby uwidocznić subtelne zmiany na terminatorze w obrębie niektórych kraterów. Udało się to w odniesieniu do kraterów: Kastnera (na przeciwko Langrenusa) i Hecataeusa (prawie na przeciwko Peteviusa). Widać niknące w mroku krawędzie wschodnie tych kraterów.

Kiedy patrzymy na terminator na południu od Petaviusa, patrzymy na obszar "przeorany" szeregiem dolin, które promieniście od Mare Nectaris biegną w kierunku krawędzi. Ich związek z powstaniem tego morza jest oczywisty, choć przez miliardy lat odkładająca się gruba warstwa regolitu (pokruszonej księżycowej skały) skutecznie rozmyła ich krawędzie i dopiero mocno skośne oświetlenie umożliwia dostrzeżenie ich zagłębienia.
Kiedyś rozmawialiśmy z Markiem Substykiem o morfologii tego obszaru i choć miałem wątpliwości co do rzeczywistego istnienia jednej z dolin (tej najdalej wysuniętej na północ, nieco poniżej Petaviusa), dziś mogę stwierdzić: Marku, miałeś rację - wskazywana przez Ciebie dolina to rzeczywisty twór. To Vallis Snellius - będzie pokazana później, na zdjęciach w następnym poście. Będzie też tam, wyraźniej widoczna, mega dolina biegnąca aż do struktury Janssen (na południe). Nazwy niektórych z tych dolin zapewne nie istnieją i chociaż z tego względu warto te doliny umiejscowić i arbitralnie ochrzcić. Tak też zrobiłem w jednym przypadku.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Księżyc 24.lipca - dwa dni i trzy godziny po pełni.

Terminator dotyka już wschodnich krańców Mare Crisium i zbliża się do układu pary kraterów Langrenus - Petavius ("Lunarne oczy" - trochę za wcześnie aby w pełni wydobyć magię lunaryzmu).

Na początku dwa zdjęcia w ognisku głównym: jedno bez filtra, drugie z filtrem Baader Solar continuum. Test porównawczy. Użycie filtra solarnego wiąże się ze stosowaniem dużej czułości, aby zniwelować straty światła (około sześciokrotne pociemnienie obrazu). W tym wypadku filtr uspokaja drgania obrazu. Wydłużenie czasu ekspozycji nie wpływa na degradację ostrości, jednak bardziej praktyczne jest nie komplikowanie sobie pracy - przy wkręcaniu i wykręcaniu filtra. Krótkie ekspozycje i rozsądnie wysokie czułości matrycy aparatu są wystarczającym warunkiem ostrych ujęć.

Obszar dolin związanych z Morzem Nektaru. Dzisiaj widoczne są bardziej kontrastowo. Jedna z nich, której nadałem nieformalną nazwę: Vallis Piccolomini - Watt, nie jest ujęta w żadnym atlasie, a stanowi okazały twór o szerokości kilkudziesięciu kilometrów.
Sympatycznym elementem jest bardzo rozciągły krater Rheita E, przypominający Schillera leżącego po przeciwnej stronie globu, jednak trochę od niego mniejszy. W środkowych partiach terminatora dominują cztery duże kratery (licząc od północy): Langrenus, Vandelinus, Petavius i Furnerius i oczywiście malownicze Mare Crisium z gładką i ciemną powierzchnią wypełnienia lawowego. Szeroki kadr poziomo ułożonego terminatora jest bardzo atrakcyjnym zdjęciem - nie to co nudne widoki Oceanus Procellarum na zachodniej półkuli. Polecam przyjrzeć się obrazowi autorstwa Damiana Kępińskiego, który w sposób bardzo utalentowany przedstawia okolice Langrenusa i Vandelinusa. Leżący obok Vandelinusa mniejszy krater Lame w dwie godziny później "stracił" całą swoją wschodnią krawędź.

http://www.astrocd.pl/forum/viewtopic.php?f=28&t=4147

Lipcowa pełnia była dla mnie okazją do wdrożenia nowych procedur przy wykonywaniu zdjęć. Apertura 80 milimetrów dobrego obiektywu ED była wystarczającą do sprawienia niespodzianki w postaci bardzo ostrych ujęć. A kolejne pełnie przed nami i może będą równie malownicze i okazałe.
Średnica Księżyca w czasie czerwcowej pełni wynosiła - 33',45, w lipcu największą średnicę nasz satelita osiągnął dzień przed pełnią - 33',34, a w czasie swojej pełni miał - 33',25. W sierpniu i wrześniu będzie równie wielki. Czekam więc na kolejną okazję.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

W końcu po długiej przerwie napiszę (głównie z powodu studiów i mnóstwa innych obowiązków) wracam do astronomii. Jak zwykle zdjęcia księżyca świetne, w dodatku z tak bujnym opisem. Muszę przyznać, że z tych opisów i fotek uczę się topologi naszego satelity. Sam kiedy tylko mam chwilę czasu spoglądam na Niego właśnie najczęściej. Świetna robota! Czekam z niecierpliwością na kolejne

_________________
Celestron SkyMaster 25x70
Pink Floyd - "There's no sensation to compare with this..."

Witaj Piotrze. Podwójnie mi miło: raz, że jak piszesz, po dłuższej przerwie jesteś znów na Forum, dwa, że motywujesz mnie swoją oceną do szukania sposobów, aby ciekawie pokazywać powierzchnię Księżyca. Jeśli obserwacja następnych pełni nie będzie silnie uzależniona od pogodowych niedogodności, przedstawię kolejne odcienie tej fazy. W moich warunkach związanych z miejscem zamieszkania, jest to faza najłatwiej dostępna i jak mówi powiedzenie - "to się lubi, co się ma", jednak abstrachując od tej prozy życia, doświadczam ponownego odkrywania pełni księżycowej dla siebie. Tym bardziej mi miło, że Tobie i innym się to podoba. Pozdrawiam.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Księżyc 18. sierpnia - 2 dni i 7 godzin przed sierpniową pełnią.
ED80/F600 i F1080 na EQ3-2, Lumix G3, UV/IR-cut.

Ponad dachem, jak żółto-pomarańczowy lampion chiński (zdążyłem zanim całkiem "oderwał się" od miejskiego horyzontu, żeby choć symbolicznie powiązać go z naszą cywilizacją). Póki niebo zachowywało jeszcze odcień błękitu warunki były dobre; wraz z postępującym zmierzchem pogarszały się i niebo zasnuły mgliste pasemka. Postępująca zmiana barwy Księżyca (trochę przerysowana na potrzeby wątku) pokazana jest w zestawieniu.
Główne zdjęcie przy F1080 mm wykonane o 20.12 cwe, a to z błękitnym tłem o 20.00 cwe.

Na północy, uwagę przyciągają dwie wyrwy w krawędzi - to ciemne wnętrza kraterów: Babbage i Anaximander.
Kolejnym akcentem jest struktura Vallis Schróteri z jasnym Aristarchusem, wokół którego widać koronę materii wyrzutowej (nie częsty widok). Korony wokół Keplera i Kopernika to już standard. Ponad "wężową" Vallis Schróteri linia ostrej grani Montes Agricola. Przypominam, że dolina Schróteri jest najokazalszym artefaktem z okresu dawnego wulkanizmu na Księżycu i jeśli tylko nadarzy się okazja ciągle będę do niej wracał.

Łagodne kształty terminatora na północy przechodzą w skomplikowany układ światłocieniowy od równika w kierunku południowym. Od charakterystycznego Schickarda poprzez kratery: Nasmyth, Phocylides i trzy bliźniacze: Zucchius, Bettinus i Kircher, pod którymi na terminatorze znajduje się krawędź Baillego i dalej kolejna czarna wyrwa w krawędzi - wnętrze krateru la Gentil.
Na uwagę zasługuje znów doskonały widok basenu Schiller-Zucchius i jego koncentryczna formacja dwóch pierścieni. Świadomość istnienia tego morza jest dla mnie ciągle pewną nowością i takie wizualizacje są bezcenne. Schiller jakby się rozdwoił (złudzenie optyczne) - może po to, aby zaakcentować charakter tego miejsca?
Dwa zdjęcia zrobione w odstępie 1 godziny i 13 minut pozwalają dostrzec subtelne zmiany kształtu cienia wewnątrz krateru Phocylides.

Oto kolejna odsłona chromatyki pełni (trochę wcześniej). Inne usytuowanie terminatora sprawia, że nie grozi nam powtórka z ubiegłego miesiąca - warunek pozwalający na kontynuowanie wątku. Dla mnie to też okazja do rozwijania świadomości istniejących subtelności tej fazy lunacji. Powoduje mną również zwykła ciekawość - czy uda się coś nowego zobaczyć? Pełnia, to wyrażona pozawerbalnie - obietnica.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

W wieczór poprzedzający dzień, w którym Rogers Waters ze słynnego zespołu Pink Floyd zagra na Stadionie Narodowym swoją autobiograficzną rock operę "The Wall", natura zainscenizowała dla mnie równie piękny spektakl: "Moon over the Wall".

"Jeżeli Księżyc nie może być krystaliczny, niech będzie chmurny lub zasnuty mgłą, ale niech będzie." - tak parafrazując słowa poety mógłbym zacząć dzisiejszy post, kontynuując reportaż pokazujący sierpniową pełnię.

Najpierw jako delikatne rozjaśnienie, jakby wstydliwy rumieniec pośród skłębionych obłoków, potem jako świetlisty owal, powoli wspinał się ponad dachy domów, zahaczjąc o kominy, plącząc się w sieci przewodów, jarzył się ogniem św. Elma na iglicach piorunochronów.
Księżyc z elementami miejskiego pejzażu. Nie dość, że zniewolony siłami ziemskiej grawitacji, to jeszcze na dodatek uwięziony w miejskiej instalacji, jak jakiś architektoniczny element - wymyślny gzyms lub szklana kopuła.
Migawkowo zatrzymany na chwilę nad jednym z kominów, przypominał gadżet z filmu "Gość ze Skorpiona" - tam, świetlista kula skrywała gwiezdnego gościa, tu, srebrny sąsiad imitował kopułę obserwatorium, zatem funkcjonalnie był swoim własnym odbiciem.

Sprzęt do zdjęć w dużej rozdzielczości nie mógł być użyty. Znakomitą rolę odegrał za to refraktor 65/400, na bazie achromatu PZO, który niegdyś służył mi jako instrument przeglądowy. Teraz z podpiętym do wyciągu aparatem cyfrowym (Lumix G3) stanowił podstawę całej sesji fotograficznej. Ze względu na ilość wyselekcjonowanych zdjęć, które chcę przedstawić, musiałem podzielić post na części.

Cz.I Księżyc urbanizacyjny

Gzyms bloku jak ostrze, odcinał zwały chmur na dole, od tylko zamglonego nieba na górze. Cały trawers Srebrnego Globu ponad dachem okazał się być: wspaniałym preludium i finale furiozum jednocześnie. "Moon over the wall".

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Cz.II "Moon over the wall" (nawiązanie do koncertu Rogera Watersa "The Wall")

Trudno byłoby dopatrzyć się jak przebiega terminator na 1 dzień i 7 godzin przed pełnią.

Tym razem "obietnica" pełni zrealizowała się w innej postaci - bez topograficznej szczegółowości i nie tyle chromatycznej, ile romantycznej. To tak jakby faktura powierzchni Księżyca przeistoczyła się w przestrzenną aranżację: obłoków i barw.
Księżyc uwolniony z okowów infrastruktury miejskiej, po półgodzinnym przebywaniu w kokonie chmur, jakby w stadium poczwarki, nagle niczym motyl zaczął promienieć pastelami i brokatem. Kiedy na powrót przygotowałem sprzęt, mogłem dłuższy czas rozkoszować się wymyślną ornamentyką na niebie. Iście motyli wdzięk (trzymając się tej etymologicznej paraboli), wespół z modową galą haute couture, gdzie lunarne kreacje zmieniały się w takt muzyki (to audiofilski akcent z sąsiedztwa), zdominowały nieboskłon.
Miarowy dżwięk migawki, naprzemienne podnoszenie głowy w górę i w dół (patrząc w niebo i na ekran LCD), zmieszane z mandarynkową muzyką i odgłosami "miejskiej dżungli" - graniczyły ze stanem hipnotycznego transu.

Spektakl oparty na chromantyczno-romantycznej pełni. Zjawiskowej pełni. Miło mi, że (choć z zastosowaniem koniecznego uproszczenia) mogłem ją Wam pokazać.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Migawki z wczorajszego wieczoru - z Księżycem 17 godzin po pełni. Jedynie szerokie kadry pozwalające na pokazanie malarskiej kolorystyki tkwiącej w chmurach. Obiektyw Pentacon 2.8/135 (F5,6) podpięty do Lumixa G3, na statywie.

Zjawiska refrakcji światła w atmosferze, na kropelkach wody czy lodu, to okazja do zrobienia ciekawych zdjęć. W tym wypadku księżycowa pełnia to element drugoplanowy - skupiałem się na propagacji tęczowych obwódek na przepływających obłokach. Obok stał przygotowany EQ3-2 z ED80, jednak nie nadarzyła się okazja do jego użycia. Chromatyka pełni - tym razem znowu wykorzystująca zjawiska atmosferyczne. Nie ulega wątpliwości, że jest to szerszy kontekst obserwowania nieba i mnie do tego typu działań zachęcać nie trzeba. Zwłaszcza, że feria barw działa na wyobraźnię i zaspokaja głód doznań estetycznych.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

W nawiązaniu do dnia 22. lipca 2013r - 2 godziny po pełni.



Dzisiaj na LPODzie uzyskałem potwierdzenie obserwacji i sfotografowania 22.lipca - Gór Leibnitza. Oczywiście moje zdjęcie jest w innej skali, ale za to pokazuje cały łańcuch tych gór. Czuję przyjemną satysfakcję, bo formację widać tylko przy sprzyjającej południowej libracji. Może dzisiaj będzie kolejna okazja do dobrego zdjęcia?

http://lpod.wikispaces.com/August+24%2C+2013

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Pięknie Jurku.
Mam widoczne braki w Atlasie.

_________________
Pozdrawiam, Marek Substyk
Portal AstroCD, http://www.astrocd.pl, Forum AstroCD, http://www.forum.astrocd.pl
Sklep Allegro AstroCD - literatura i pomoce naukowe dla miłośników astronomii – facebook.com/Wydawnictwo.AstroCD
Mój profil na Facebooku
tel. 880-184-000 (prywatny), e-mail: astrocd@astrocd.pl (prywatne), m.substyk@urania.edu.pl (Urania-PA), marek.substyk@ptma.pl, zarzad@ptma.pl (PTMA);
tel. 575-572-330 (praca), e-mail: katowice@deltaoptical.pl
------------------------------------------------------------

Wielkie Wyprawy Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii. USA 2020/Islandia 2020

Jeszcze braki można uzupełnić.
Jednakże nie jest to nazwa oficjalna. I trzeba wziąć poprawkę, że to już część niewidocznej z Ziemi półkuli.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

ED80/600, Lumix G3, UV/IR-cut, EQ3-2, Registax6 (30/100).

Księżyc 1 dzień i 20 godzin po pełni, wyjątkowo duży (33'), wschodząc, "rozdzierał" chmury tuż nad horyzontem, a kiedy wznosił się wyżej, jaśniał od pomarańczu, żółci aż do bieli. Już po północy jakieś białe obłoki leniwie żeglowały po niebie i w blasku Księżyca mieniły się purpurą, ale w istocie to głęboki granat dominował na znacznej części bezchmurnego nieba. Reflektory startujących na wschodzie samolotów kłuły w oczy niczym flary Iridium, a w oddali, gdzieś na jakimś festynie, dudniły eksplozje fajerwerków.

Tym razem tylko ta jedna odsłona tegorocznej, czerwcowej pełni, która okazała się klarowna, jaskrawa i barwna. Strumień lunarnego światła drżał (mógłbym dodać poetycko: wibrował), pewnie z powodu silnych prądów chłodnego powietrza, ale dzięki odrobinie magii (czytaj: narzędzi edytorskich) wypalił się na matrycy i w mojej pamięci, całkiem sympatyczny, jak sądzę, foto-reportaż.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Jerzy, piękny foto-reportaż Bardzo podoba mi się zdjęcie, na którym Księżyc wyglądając zza chmur przypomina rydwan ognia (takie skojarzenie z Vangelis'owym "Chariots of fire"). Tranzyty chmur przed tarczą również wyglądają zjawiskowo.
Ja miałem podobne widoki z okna. Niestety zmęczenie wzięło górę i nastawiłem się tylko na obserwacje wizualne. Ale muszę przyznać, że wczorajsze widoki Księżyca w okolicach pełni przez szerokokątny okular były iście nieziemskie. Myślałem, że chmurki, które przetaczały się lekko po wieczornym niebie będą przeszkadzać. Nie przeszkadzały, a jedynie dodawały magii wędrówce Księżyca po nieboskłonie co pięknie widać na Twoich zdjęciach

_________________
refraktor SW 150/750, Orion EON 72/430, MAK 90/1250, FirstScope 76/300
AZ4, Vixen Porta, AllView, FASTRON-5s
Canon EOS 600D, Canon EOS 300D, Canon 50 mm f/1.8 II, Canon 17-85 mm f/4-5.6
ToupTek Camera GPCMOS1200KMB

Zapraszam serdecznie na mojego bloga: https://modeler4884.blogspot.com/

Dzięki Kuba.


Było rzeczywiście zjawiskowo. Nie chciałem kombinować z przepinaniem aparatu i zmianą obiektywu, ale właśnie brakuje tutaj kadrów z kolorowym halo wokół Księżyca. Warto byłoby mieć jakiś dobry aparat na statywie do takich ujęć.
Od lat właściwie poluję na zdjęcia Księżyca, którego tarcza poprzecinana jest warstwami chmur. To właśnie w okolicy letniej pełni jest największe prawdopodobieństwo dostrzeżenia takich widoków. Widziałem je parę razy, ale nie mam ich zdjęć. Między innymi dla tego zjawiska powstał ten wątek. Kto wie, może gdy osiągnę ten cel - apogeum chromatyki pełni - wątek w naturalny sposób wygaśnie.
...ciągle gonię króliczka...

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

ED80/600, Lumix G3, Pentacon 2,8/135(4). Wieczór 15 czerwca br.

Migawki ze wschodu Księżyca (już prawie 3 dni po pełni). Zdjęcia były robione od wschodu do wysokości 5 stopni ponad horyzontem, a ostatnie zdjęcie w pełnej rozdzielczości pokazuje Księżyc na elewacji 7 stopni. Cykl zatem ma charakter reportażowy - ...ot, zdjęcia plenerowe, podkreślające aspekt środowiskowy i kulturowy naszego kosmicznego sąsiada.

Księżyc wschodził w pięknych, soczystych czerwieniach. Ponad drzewami falował jak festynowy balonik - płynął, i kołysał się jakby był wykonany z plastycznego, miękkiego tworzywa - po jego powierzchni wędrowały fale geometrycznych deformacji i miałem wrażenie, że górna część widomej tarczy zapada się co chwilę, by zaraz wznieść się z powrotem na swoje miejsce. Żałowałem, że na jego drodze nie znalazły się bardziej fotogeniczne elementy krajobrazu: jakaś kościelna wieża lub jeden ze stale obecnych w naszym otoczeniu szybów kopalnianych. Jeśli jednak o tym z żalem pomyślałem, to tylko dlatego, że już ten dziejący się na moich oczach spektakl, owładnął moją wyobraźnią.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Druga pod względem wielkości - jedna z największych tegorocznych pełni. Księżyc cały czas po wschodzie pogrążony był w muślinowych zasłonach chmur. Czasem ich kaskady tworzyły malowniczy widok, kiedy rozświetlane pokazywały ornament kształtów, a przechodzące przez nie światło Księżyca załamywały i rozpraszały w barwnej ferii.

Lumix G3 z obiektywem Flektogon 2,8/20 (pełny otwór z ekwiwalentną ogniskową 40 mm), ekspozycja 1,3 sek., ISO 800.

Niebo wypogodziło się dopiero po północy - nie raptownie ale stopniowo zmniejszało się pokrycie chmur i rosła klarowność powietrza. Księżyc 11 godzin po pełni, z reliefową wschodnią i południową krawędzią. Na południe od Mare Crisium widać krater Neper, jeszcze niżej na południe malowniczy krater Humboldt z rozbudowanym centralnym wzniesieniem i dalej Mare Australe. Południową krawędź opiszę w innym wątku.

Achromat SW90/900, Lumix G3, EQ-ATM, Registax6 (50/200).

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Księżycowe wspomnienie z Cekcyn Electronic Music Festiwal. Podczas koncertu, gdy wszyscy widzowie kierowali swój wzrok ku scenie (a było warto, bo zespół Kombi Łosowski dał rewelacyjny koncert) odruchowo skierowałem głowę do tyłu i ujrzałem walczącą z chmurami tarczę Księżyca. Bez dłuższego zastanawiania wyciągnąłem aparat i strzeliłem sobie pamiątkową fotkę.
Z jednej strony towarzyszyła mi wyśmienita muzyka, a z drugiej Księżyc w pełni... Bez wątpienia znalazłem się w odpowiednim miejscu i w odpowiedniej porze

_________________
refraktor SW 150/750, Orion EON 72/430, MAK 90/1250, FirstScope 76/300
AZ4, Vixen Porta, AllView, FASTRON-5s
Canon EOS 600D, Canon EOS 300D, Canon 50 mm f/1.8 II, Canon 17-85 mm f/4-5.6
ToupTek Camera GPCMOS1200KMB

Zapraszam serdecznie na mojego bloga: https://modeler4884.blogspot.com/