MONS Telescope to teleskop system Schmith-Cassegrain o średnicy 50 cm, skonstruowany w Belgii przez University of Mons w 1972 roku do celów obserwacji nieba, głownie planet.
Teleskop był używany we wczesnych praktykach Wydziału Astrofizyki w „Universidad de La Laguna” i nadal jest zasadniczo zorientowany na edukację, tak więc wiele szkół otrzymuje mozliwość jego używania w zajęciach praktycznych. Obsecnie istnieje możliwość wynajmu teleskopu przez szkoły organizacje i stowarzyszenia.
W każdym wyjeździe jak do tej pory dawało nam się go wynająć i mamy nadzieje, że podczas tego pobytu też będzie taka możliwość
Taką możliwośc daje nam przynależność do Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii.
Bardzo ważnym miejscem jest również widoczny na zdjęciu wypoziomowany i wybetonowany plan z dostępnem do zasilania, który staje się dla nas świetnym punktem astrofotograficznym.

Mirador de Chio lub Mirador de las Narices del Teide to w zasadzie jeden z wielu punktów widokowych, który znajduje się w kalderze wulkanu na wysokości 2.090 metrów n.p.m.
Jest to doskonałe miejsce do zabawy w astrofotografię, którą właśnie tutaj warto uprawiać. Mimo faktu, że w nocy często przejeżdżają tamtędy samochody i to na długich światłach, nie odbija się to na jakości uzyskanego materiału.
Na wyjazd w to miejsce należy dobrze się przygotować i co więcej, dobrze się ubrać. Obowiązkowe są czapki, kurtki, latarki czołowe z czerwonym światłem.
Punkt można podzielić na dwie części. Pierwsza podatna na zaświetlenie na utwardzonym podłożu parkingu oraz druga, znajdująca się za drewnianymi barierkami, odchodząc kilkanaście matrów od drogi i zasłaniając się znajdującymi się 2-3 metrowymi skałami powulanicznymi.
Współrzędne miejsca obserwacji: 28°14’19”N, 16°41’52”W.

Pico del Teide to szczyt wulkaniczny położony na Teneryfie. Szczyt ten o wysokości 3718 m n.p.m. i wysokości od dna morza około 7500 metrów jest najwyższym szczytem w Hiszpanii i najwyższym szczytem na jakiejkolwiek atlantyckiej wyspie. Jest to typowy stratowulkan.
Na wysokości około 2000 m n.p.m. rozłożone są równiny zwane cañadas. Jeśli przyjąć je za podstawę szczytu, jego wysokość względna wynosi około 1500-1700 metrów. Teren ten ukształtowany jest przez działalność wulkanu – pokrywają go bazaltowe, pumeksowe i obsydianowe formacje skalne, a przez całą długość zbocza wulkanicznego stożka ciągną się zastygłe strumienie lawy. Jest to wulkan czynny.
Wulkan wraz z otoczeniem, łącznie z całą kalderą Las Cañadas jest chroniony w Parku Narodowym Teide.
Nazwa wulkanu pochodzi z języka Guanczów, pierwszych mieszkańców Wysp Kanaryjskich. Tide oznaczało Piekielna Góra, w której żył demon Guayota. Echeide lub Echeyde jest nazwą, którą ochrzcili Teide aborygeńscy Guanczowie. Według przekazów kronikarskich, Guanczowie uważali górę za miejsce zamieszkiwane przez siły zła, przede wszystkim przez złą postać Guayoty. Nawet bardziej współcześni autorzy potwierdzają, że Teide był dla dawnych mieszkańców wysp swoistego rodzaju Axis Mundi. Liczne "skrytki" odnalezione w górze, z pozostałościami archeologicznymi instrumentów litycznych i ceramicznych, zostały zinterpretowane jako rytualne schowki, mające na celu przeciwdziałanie wpływom zgubnych duchów, praktyka odnotowana również w algierskiej Kabylii. Ponadto, znaczenie i waga wulkanu znajdują odzwierciedlenie w fakcie, że nawet sama wyspa zawdzięcza swoją nazwę mieszczącemu się na niej Teide. W starożytności, Rzymianie nazywali wyspę Nivaria (z łac. nivis – śnieg), w związku ze śniegiem pokrywającym wulkan, a obecna nazwa wyspy również ma związek z wulkanem, jako że została nadana przez Benahoaritów (aborygenów z La Palmy), a jej znaczenie to "jasna góra".
Teide (Echeyde) była świętą górą Guanczów i siedzibą bogów, podobnie jak Olimp dla starożytnych Greków. Według legendy demon Guayota porwał Mageca (boga światła i słońca) i uwięził go pod wulkanem, pogrążając świat w ciemności. Guanczowie błagali najwyższego boga Achamána o pomoc. Achamán zwyciężył Guayotę, zatkał nim wylot krateru i uwolnił Mageca. Od tej pory, kiedy Guayota próbował wydostać się w czasie erupcji wulkanu, Guanczowie palili wielkie ogniska, aby go przestraszyć. Guayota zwykle występował pod postacią czarnego psa, któremu towarzyszyły inne demony. Guanczowie wierzyli, że Teide sięga do nieba. W wielu niedostępnych miejscach znaleziono kamienne narzędzia i ceramikę. Przypuszczalnie były to dary przebłagalne dla złych duchów, które mieszkały na górze.
Pomiar wysokości
Marynarze i podróżnicy, którzy żeglowali w pobliżu wysp między wiekiem XV a XVIII, i którzy mogli dojrzeć szczyt z odległości 40 lig morskich (1 liga równała się ok. 5555 m.), rozpowszechnili w Europie myśl, jakoby mogłaby to być najwyższa góra na świecie. W tamtych czasach ciekawość nie była wystarczającym powodem do zorganizowania kosztownej wyprawy, która wyjawiłaby jego wysokość, jednak w wieku XVIII, z powodów politycznych i kartograficznych, Francja zorganizowała kilka ekspedycji naukowych na Teneryfę, które zakończyły się określeniem wysokości Teide i stworzeniem pierwszej dokładnej mapy Wysp Kanaryjskich. Podczas podróży na Teneryfę, zakonnik i kartograf Louis Éconches Feuillée zmierzył Teide od plaży w Puerto de la Cruz jednym zaledwie trójkątem i otrzymał przez to mylną wysokość 4.313 metrów. Prawdopodobnie podstawa trójkąta nie była dobrze wypoziomowana, a ponadto była zbyt mała. Sprawozdanie, które Feuillée sporządził po powrocie, nigdy nie zostało opublikowane w całości, a w roku 1746 dziennik „La Caille” opublikował skrót z podróży, dodając silną krytykę metody i danych użytych przy mierzeniu.
Jean Charles de Borda dokonuje pomiaru Teide. Obraz olejny Pierre’a Ozanne (1775-1776), Muzeum Borda.
Pół wieku po podróży Feuillée, Francja znów wysłała tam naukowca, Jeana Charlesa de Borda, któremu, po pierwszej nieudanej próbie w roku 1771, udało się zrealizować w końcu w roku 1776 pierwszą dokładną i wiarygodną triangulację Teide: 3.713 metrów wysokości. Pomiar okazał się bardzo wiarygodny, zarówno z powodu precyzyjnych urządzeń, na podstawie których otrzymano wymiary kątów, jak i mierzenia podstawy, zrealizowanego przy pomocy łańcuchów przez dwie niezależne ekipy. Pomiary Borda i Feuillée, razem z tymi zrealizowanymi w wieku XVIII, zostały skomentowane w trzecim rozdziale “Podróży na Wyspy Kanaryjskie” autorstwa Alexandra Humboldta (1799). W jego relacji możemy dostrzec, jak trudne było zmierzenie w tamtych czasach Teide. Pod koniec XVIII wieku najbardziej precyzyjną metodą zmierzenia góry była triangulacja terenowa. Kiedy Humboldt studiował pomiary Teide zrealizowane na przestrzeni wieku XVIII, nie zawahał się stwierdzić, iż: "Dzięki Borda poznaliśmy prawdziwą wysokość wulkanu na Teneryfie".
Ostatnie pomiary zrealizowane pod koniec wieku XX pokazały, że Teide niedawno urósł o kilka metrów. W latach 70 szacowano, że rzeczywista wysokość Teide wynosiła 3.715 metrów nad poziomem morza, jednak według danych ujawnionych w ostatnich czasach przez Narodowy Instytut Geograficzny, Teide ma obecnie 3.718 metrów wysokości nad poziomem morza i 7.500 powyżej poziomu dna oceanicznego. Z tego powodu Teide nie tylko jest najwyższym wzniesieniem terytorium hiszpańskiego i jakiegokolwiek terytorium wyspiarskiego Oceanu Atlantyckiego, ale także jest trzecim pod względem wysokości wulkanem świata, jeśli mierzymy go od podstawy, zlokalizowanej w głębinach dna oceanicznego. W tej kategorii wyprzedzają go wulkany znajdujące się na Hawajach: Mauna Kea (10.203 metry powyżej poziomu dna oceanicznego) oraz Mauna Loa (ponad 9.000 metrów powyżej dna morskiego). Teneryfa jest jedną z najwyższych wysp świata, a dokładniej jest dziesiątą pod względem wysokości wyspą na świecie.
Kolejne etapy rozwoju kaldery Las Cañadas i wulkanu Teide
Pierwsze wulkany w rejonie Teide, podobnie jak na pozostałych wyspach archipelagu, powstały w stosunkowo krótkim czasie, w miocenie i wczesnym pliocenie. Ich pozostałości, to trzy silnie zdenudowane masywy: Macizo de Anaga (na północnym wschodzie), Teno (na północnym zachodzie) i Roque del Conde (na południu). Każdy ze stożków wulkanicznych powstał w czasie poniżej 3 mln lat, natomiast cała formacja w ciągu około 8 mln lat.
Kolejno następowały wybuchy wulkanów oraz erozja zdeponowanych utworów.
Po pewnym czasie aktywność wulkaniczna zaczęła się koncentrować w dwóch miejscach: wulkanie Las Cañadas i masywie Anaga. Wulkan Las Cañadas w czasie miocenu osiągnął średnicę 40 km i wysokość około 4500 m.
Około 160-200 tys. lat temu wulkan Las Cañadas zapadł się i powstała wielka kaldera.
Działalność wulkaniczna trwała dalej. Około 150 tys. lat temu kolejny kolaps doprowadził do powstania dzisiejszej kaldery Las Cañadas. Jej rozciągłość wschód-zachód wynosi 16 km, a północ-południe – 9 km. Wysokość ścian kaldery dochodzi do ponad 2000 m n.p.m. Szczyt Teide o wysokości 3718 m n.p.m. wraz z bliźniaczym szczytem Pico Viejo (3134 m n.p.m.) powstały w wyniku późniejszych erupcji w północnej części kaldery.
Historyczne erupcje
Obecnie Teide jest wciąż uważany za czynny wulkan, ostatni wybuch nastąpił w 1909 roku. Ważniejsze erupcje następowały też w latach 1704, 1705 i 1706. W ich wyniku zostały zniszczone miejscowość i port Garachico. Kolejna i ostatnia notowana erupcja nastąpiła w 1798 roku. Do Parku Narodowego Teide można dojechać drogą publiczną z północy i południa. Raz dziennie kursują także publiczne autobusy. Kolej linowa Teleférico del Teide ma swój początek na wysokości 2356 m, a stacja końcowa znajduje się na wysokości 3555 m. Wejście na wierzchołek główny wymaga uzyskania darmowego zezwolenia, które można otrzymać m.in. poprzez stronę internetową parku. Technicznie wejście na szczyt jest bardzo łatwe. Na terenie parku znajduje się schronisko oraz hotel.
Na szyt wjeżdżamy kolejką. Wymagana wcześniejsza rezerwacja na stronie https://www.volcanoteide.com/en

Skały Roques de Garcia wznoszą się na wysokości 2100 m n.p.m., są pochodzenia wulkanicznego i rozciągają się z północy na południe na odległość około 1,7 km.
Ich specyficzna budowa geologiczna (mieszanka różnych struktur krystalicznych stopionych wzajemnie w jedną całość) powoduje, że minerały mniej odporne na działanie erozji są wypłukiwane, a te twardsze pozostają na swoim miejscu. W ten sposób powstały te niesamowite formacje skalne, które w dalszym ciągu podlegają procesom niszczenia ich powierzchni i w dalszym ciągu zmieniają się. W niektórych przypadkach, np. skała Roque Cinchado (potocznie zwana "Bożym palcem"), istnieje niebezpieczeństwo całkowitego zniszczenia podstawy oraz zawalenia się tych fascynujących form skalnych.
Prawie każda skała ma swoją nazwę. Wystarczy wymienić: Torrotito, Cinchado, Felix Mendez, El Burro, El Tripi, Bloques, El Queso, Blancos, El Callejon, Rincon Amarillo Placas de Guillermo, Macumba, America, La Catedral oraz Las Cuevas.

Masca to tak na prawdę wieś w gminie Buenavista del Norte na Teneryfie.
Miejscowość leży na wysokości 600 m n.p.m. w masywie górskim Teno i daje początek wąwozowi o tej samej nazwie, który biegnie do plaży położonej wśród klifów Los Gigantes. W latach 60. XX wieku można ją było zwiedzić docierając do niej na wynajętym osiołku. Wzmożony ruch turystyczny rozpoczął się w latach 70. po wybudowaniu drogi od strony Santiago del Teide.
Wioska posiada niewiele zabudowań (architektura kanaryjska). Kilka z nich uległo zniszczeniu podczas wielkiego pożaru w roku 2007, który miał miejsce w tej części wyspy. Do dzisiaj zachowały się czarne, osmalone pnie palm, rosnących na terenie wioski. Z powodu położenia i otoczenia, Masca jest jednym z najbardziej popularnych miejsc na Teneryfie, do których organizowane są wycieczki fakultatywne. Podobnie wąwóz Masca jest miejscem częstych wędrówek trekkingowych i ze swą unikalną fauną i florą znajduje się w czołówce najbardziej uczęszczanych szlaków na Teneryfie.
Dojazd do miejscowości nie nalezy do najprosztych, ze wzgledu na duże nachylenie oraz bardzo dużą ilośc ostych zakrętów.

Los Gigantes nadmorskie miasteczko, którego nazwa wzięła się od Acantilados de los Gigantes (klify olbrzymów), ogromnych klifów, które osiągają wysokość od 300 do 600 metrów. Los Gigantes znajduje się na zachodzie Teneryfy, w gminie Santiago del Teide, ok. 11 km od miasta Santiago del Teide.
Los Gigantes położone jest w miejscu spływania lawy z jednej z ostatnich erupcji, która wpływając do morza, osłoniła klify od osuwania się do oceanu. Niespotykane, zapierające dech w piersiach widoki oraz łagodny, umiarkowany klimat umożliwiło szybki rozwój turystyki.
W miasteczku znajduje się urokliwy port, z którego można wybrać się na morskie wyprawy w celu podziwiania z bliska klifów, a także obserwacji delfinów i wielorybów żyjących w okolicznych wodach. Kurort posiada również małą plażę Los Guios o czarnym piasku a nadmorska promenada łączy Los Gigantes z miasteczkiem Puerto Santiago, z plażami La Arena i Playa de Santiago. W miejscowości znajduje się całe zaplecze turystyczne z hotelami, sklepami i barami oraz restauracjami oferującymi specjały kuchni kanaryjskiej i hiszpańskiej.
Nasza Wyprawa kwateruje się ok 3 km od tego miejsca.

Garachico – kanaryjska miejscowość należąca do regionu Santa Cruz de Tenerife.
Zlokalizowana na północnym zachodzie Teneryfy na obszarze strefy Isla Baja Los Silos, Buenavista del Norte i El Tanque).
W związku ze skomplikowaną orografią, dzielnice tworzące miejscowość rozproszone są pomiędzy wybrzeżem a górami. Poza samą Villa de Garachico, okręg miejski złożony jest z licznych dzielnic, takich jak La Caleta de Interián (osiedle dzielone z okręgiem miejskim Los Silos), El Guincho, Las Cruces, San Pedro de Daute, Genovés, San Juan del Reparo i La Montaneta.

Miasto Garachico wraz ze swoim portem założone zostało przez genueńskiego bankiera Krzysztofa de Ponte po podbiciu Teneryfy w 1496 roku. Na przestrzeni XVI i XVII wieku Garachico przekształciło się w główny port wyspy.
Wypływały z niego statki załadowane winem i cukrem, przewożąc towary do Ameryki i Europy, co spowodowało rozwój ekonomiczny ludności Garachico. W przeszłości był to port komplementarny, który przede wszystkim stanowił łącznik pomiędzy portami o większym znaczeniu: Villa Apurón (dziś: Santa Cruz de la Palma), Santa Cruz de Tenerife i Puerto de Las Palmas, a Półwyspem Iberyjskim i Ameryką.
W 1646 roku doszło do osunięcia się ziemi, w wyniku którego zginęło ok. 100 osób, a 40 statków zostało zatopionych. 5 maja 1706 roku wybuch wulkanu Trevejo, zwanego także Czarnymi Piaskami (Arenas Negras), zakończył złoty okres w historii miasta. O świcie, siedem warstw lawy spłynęło po zboczu Garachico, równając z ziemią i grzebiąc znaczną część miasta, a przede wszystkim port, który został praktycznie całkowicie zniszczony. Pomimo tego, nie było ofiar śmiertelnych. Po tej katastrofie naturalnej, statki handlowe zaczęły korzystać z portu w Puerto de la Cruz, a Garachico pozostało zaledwie małym portem dla rybaków. Warstwa lawy, która dotarła do morza sprawiła, że okręg powiększył swoje terytorium o powstałe skupisko naturalnych basenów, znane jako El Caletón. Z Garachico pochodziła rodzina słynnego wenezuelskiego libertadora bojownika o wolność Simona Bolivara. Na jednym z placów w Garachico postawiono pomnik byłego naczelnika i prezydenta Wenezueli.

Icod de los Vinos to miasto o ponad 500-letniej historii. Założone przez hiszpańskich konkwistadorów, za sprawą dobrze zachowanych budowli, wciąż pamięta czasy kolonialne. Mieszkańcy Teneryfy mówią a nie Ciudad del Drago (tłum. Smocze Miasto). Skąd takie nietypowe określenie? Wyjaśnieniem jest jedna z najważniejszych atrakcji turystycznych, jaką tu znajdziecie.
Odwiedzić Icod de los Vinos i nie zobaczyć Smoczego Drzewa? To byłby grzech! Ten endemiczny dla Teneryfy gatunek jest zarazem symbolem nie tylko tej wyspy, ale i całego archipelagu Wysp Kanaryjskich. Co jest w nim aż tak wyjątkowe? Może to, że waży ponad 100 ton? Albo to, że jego średnica sięga 6 metrów? A może jego wiek, który szacuje się na 400-800 lat? Bez względu na to, która z tych liczb robi na Tobie wrażenie, każda z nich będzie dobrym powodem do tego, aby przekonać się na własne oczy, jak wygląda najbardziej magiczne drzewo na Teneryfie!
Nie będzie przesadą, jeśli powiem, że to jedna z najciekawszych atrakcji turystycznych na całej Teneryfie. Polawowa jaskinia Cueva del Viento należy do największych tego typu na świecie, a wszystkie jej groty i sieć przeplatających się niczym labirynt tuneli rozmieszczona jest aż na trzech poziomach! Po tych dwóch zdaniach pewnie domyślasz się, że na wizytę tutaj musisz przeznaczyć "nieco więcej" niż kwadrans? Średni czas trwania wycieczki wynosi około dwie godziny, a formacje skalne, które czekają Cię po drodze raz po raz wprawią Cię w coraz większe zdumienie!