Wczesnowiosenny Księżyc w paśmie H-alpha.

Pierwszy kwietniowy weekend - w pełni wiosenny i niezwykle pracowity (ogrodniczo i hobbystycznie). W dzień - fotografia słoneczna, wieczorami - pęczniejący sierp Księżyca i jednorazowo - sesja jowiszowa o północy. Gdyby nie cirrusy w piątkowy wieczór, byłyby trzy wieczory z piękną pogodą. Jak podawał portal mb. cały czas seeing na poziomie 1" łuku i 5/5 - chociaż względnie najlepsze warunki były niedzielę.

Sobota, 1 kwietnia br. Księżyc w wieku 4 dni i 15 godzin, z dużą libracją północno północno wschodnią.
Refraktor achromatyczny TS 152/900, kamerka ASI120M z filtrem Baader H-alfa 35nm, EQ-ATM, Autostakkert!2 (200/2000), Registax6, mozaika: Microsoft ICE.

Terminator przebiegał przed kraterem Posidonius na północy i trójką kraterów TCC koło Morza Nektaru - nie odsłaniając tych struktur. Blisko pięciodniowy sierp Księżyca posiadał jeszcze malownicze światło popielate - miły akcent wieczornego zachodniego nieba.




Zdjęcia z Barlowem Vixen Ultima 2x pokazały szczególną przydatność wąskopasmowego filtra Baadera H-alfa 35nm do poprawy ostrości obrazu i jednocześnie złagodzenia różnic jasności.
Północno wschodni kwadrant z krawędziowym Morzem Humboldta, Endymionem, Atlasem i Herkulesem.



Na wysokości Morza Przesileń i jasnego krateru Proclus, bliżej terminatora znajduje się struktura określana mianem Superkopuły Gardnera. Skośne światło podkreśla jej wcale nie kopulasty kształt, jednak rozległością dorównuje kilkudziesięciokilometrowym kraterom. Nazwę zawdzięcza niewielkiemu kraterowi leżącemu na północy. Obok superkopuły widać rozległy krater-fantom wypełniony lawą.



Morze Nektaru, bez charakterystycznej trójki TCC, z malowniczymi strukturami Gór Pirenejów na wschodzie. Właściwość określana mianem pareidolii pozwala mi widzieć w kształtach tej formacji, gdy się odwróci obraz o 180 stopni, karykaturę Stańczyka z obrazu Jana Matejki.




Wczesna faza korzystnie wpływa na detale w obrębie struktury kraterów, w której dominuje rozmiarami Janssen z siecią rowów na jego dnie. Centralny Fabricius posiada wewnątrz coś, co określam półkolistym warkoczem, będącym prawdopodobnie osuniętym północnym wałem. Na zachodzie widać znajomą dolinę Vallis Rheita obok krater Rheita, a jeszcze dalej rozciągnięty krater Rheita E.




--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Niedziela, 2 kwietnia br. Księżyc w wieku 5 dni i 15 godzin (1 dzień przed pierwszą kwadrą), z nadal dużą libracją północno wschodnią. Sprzęt jak wyżej. Warunki pogodowe względnie najlepsze w czasie całego weekendu. Terminator przebiegał na zachód od TCC i Morza Nektaru. Chociaż do pierwszej kwadry zostało już niewiele, nadal mogłem podziwiać światło popielate sześciodniowego Księżyca.




Poniżej przedstawiam najlepsze kadry z użyciem Barlowa Vixen Ultima 2x jakie udało mi się zrobić sześciocalowym achromatycznym refraktorem przy wykorzystaniu wąskopasmowego filtra Baadera H-alfa 35nm. Najlepsze w ogóle zdjęcia! Skala jak z ogniskowej F-2270mm.

Północno wschodni kwadrant. Na obszarze Mare Humboldtianum, przy krawędzi widać rodzinę kraterów Bel'kovich oraz krater Hayn. W głębi, za kraterem Hayn dostrzec można leżący na 95 stopniu długości wschodniej krater Bel'kovich K i jeszcze zostaje margines do krawędzi.



Najlepsze zdjęcie weekendu - nektaryjski basen i trójka kraterów: Theophilus, Cyrillus i Catharina. Detalicznie rozdzielone centralne wzniesienie Theophilusa, pomarszczone wnętrze Cyrillusa i Catharina z sercem "na dłoni", a wokół włókna materii wyrzuconej w czasie impaktu i mrowie maleńkich kraterków na Morzu Nektaru.



Dwa kadry pokazujące południowe obszary wschodniej półkuli. Ponownie Struktura Janssen w pełnym świetle z jej wyszukaną detalicznością i półkolistym warkoczem Fabriciusa. Wschodnie doliny, krater Piccolomini na północy i Plaster miodu, które to formacje pokazane są również na drugim zdjęciu, sięgającym aż do Rupes Altai i krateru Catharina.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Jurku, jestem pod wrażeniem Twoich zdjęć i tego, co wyprawia filterek H-alfa. Oglądając te fotografie nawet przez myśl nie przychodzi że są one zrobione achromatem. Jak dla mnie rewelacja.

Jest jeszcze druga strona medalu - słowa uznania dla Ciebie Jurku że dzielisz się z nami tak cennymi informacjami. Zdradzasz niejako "tajemnice alkowy" , a nie wszyscy przecież znalazłszy "Świętego Graala" objawiają te znalezisko światu. To bardzo pozytywne z Twojej strony.

_________________
Adam Skrzypek

GSO 10", SW ED80, SW 90/900, AZ4, Nikon Action VII 10x50
Star Adventurer, Canon 1100D mod

Dziękuję. Adam.

Pamiętam taką złotą myśl z "Epoki lodowcowej" - [...] "W stadzie, trzeba sobie pomagać" [...] I traktuję te moje "odkrycia", jako wkład do naszej miłośniczej rodziny. Jeszcze trzeba trochę czasu, aby się przekonać, czy jest to gadżet uniwersalny, ewentualnie, czy są jakieś ograniczenia w stosowaniu filtra. Na pewno potrzebna jest duża średnica obiektywu (i duża światłosiła), bo mamy do czynienia z filtrem mocno wycinającym spektrum. Dla mnie, w tej chwili najważniejszą jest odpowiedź na pytanie, jak dużo mogę zwiększyć ogniskową achromatu TS, czyli jaką skalą obrazu mogę dysponować bez uszczerbku dla jakości obrazu? Jeśli jest tam jeszcze jakiś margines możliwości - to będzie dla mnie prawdziwa rewolucja w technikaliach. No, ale będę musiał poczekać do majówki. I to czekanie już mnie męczy. Pozdrawiam.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56