Księżyc w paśmie H-alpha - majówka 2017r

Kolejny raz obserwuję wczesne fazy lunacji i jak zawsze odliczam godziny, śledząc położenia cienkiego sierpa na dziennym niebie - składam z nich abstrakcyjny slajd lunarygraficzny jak z kamery otworkowej i próbuję utworzyć jednolitą linię położeń - antycypuję, gdzie będzie przedwieczorne stanowisko srebrnego rogala. Błękit jest taki jasny, a zmierzch jeszcze taki odległy.
W głowie mam poukładany cały plan fotograficzny, wyreżyserowane czynności - mało miejsca na coś nieprzewidzianego.

Jednak sesja nie może być mechaniczną realizacją planu, bezwiednym pociąganiem palcem po polu dotykowym laptopa, uruchamianiem i zatrzymywaniem migawki. Nie jestem cyborgiem. W zjawisku fotoelektrycznym - w każdym drgnięciu elektronu w moim sprzęcie - bije puls odzwierciedlający moje pragnienia, troski i nadzieje - kwitnie, jak majowy ogród, nimb oczekiwania na niespodziankę. Może jakiś układ cienia okaże się równie niewytłumaczalnie sugestywny jak naskański geoglif. Może jakaś linia światła zamrożona w księżycowym gruncie wskaże kierunek, skąd znad krawędzi, którą zakołysała właśnie wschodnia libracja, wychyli się górski szczyt (np. centralny wierzchołek Comptona), z bielejącym piramidionem imitującym wieczny płomień. Jeśli jeszcze nie dziś, to może jutro lub za tysiąc dni... Najlepiej, znowu wiosną...

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Vixen Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/2000), Registax 6, Microsoft ICE.

Niedziela, 30 kwietnia br. Księżyc w wieku 4 dni i 6 godzin po nowiu. Rosnąca libracja wschodnia ( 5 stopni) i duża libracja północna (5 stopni). Warunki trudne: silne falowanie i drżenie obrazu, wiatr, chłód. Nie wiem co w praktyce to oznacza, gdy meteoblue prognozuje seeing 4,4"? Nigdy z taką wartością się nie spotkałem, a obraz na podglądzie utwierdza mnie w przekonaniu, że taka wartość to gruba przesada.

Przy tej libracji Mare Humboldtianum prezentuje się w całej okazałości: ciemne wnętrze z kilkoma dość sporymi kraterami, pierścienie otaczające (złudzenie sześciokątnego kształtu zewnętrznego), spory margines terenu przy krawędzi, przy której na podstawie mapy http://astropolis.pl/uploads/post-23938-0-00059100-1447578590.jpg można identyfikować struktury leżące na skraju pasa libracyjnego.



Cała wschodnia krawędź z wieloma ciekawymi formacjami: dużymi kraterami Langrenusem i Petaviusem i znakomicie uwidocznionym kraterem Humboldt przy krawędzi na wysokości Petaviusa. http://astropolis.pl/uploads/post-23938-0-81880400-1447578687.jpg Przy lewej krawędzi zdjęć widać Pireneje - wschodnią rubież Morza Nektaru. Ciekawie prezentuje się Vallis Snelius - równoleżnikowo zorientowana dolina poniżej Petaviusa.





Struktura Janssen w ciemnej tonacji, blisko terminatora, z wielością form tworzących skomplikowanie meandrujące połacie cienia, z liniami bruzd i dolin oraz z kraterami o dziwnych kształtach. Intrygująca struktura widoczna na wielu zdjęciach przy różnym oświetleniu - prawie równoleżnikowo biegnąca linia prosta, wzdłuż południowych krawędzi Brennera i Metiusa (wewnątrz Janssena).




-----------------------------------------------------------------------------------------------------------


Poniedziałek, 1 maja br. Księżyc w wieku 5 dni i 6 godzin, wysoko na klarownym niebie, które jednak nie okazało się być przyjazne, bo powodowało drżenie i falowanie obrazu. Dojmujący wiatr zupełnie zniwelował korzyść z względnie wyższej temperatury. Sesja bez komfortu termicznego. Pogłębiająca się libracja wschodnia ( 6 stopni ) i malejąca północna ( 4 stopnie ).

Spojrzenie na Morze Humboldta i duże kratery leżące na przedpolu w głębi lądu: Endymiona, Herculesa i Atlasa.



Trójelementowa mozaika obszaru Morza Nektaru z przyległościami - nieustające moje powroty do miejsca z widoczną już na pierwszy rzut oka symetrią. Miejsce wydaje się magiczne, a na pewno gwarantujące dużą dawkę estetyki lunarnej. Zmysłowo oświetlona formacja: Theophilus, Cyrillus i Catharina, podobnie jak przed dwoma miesiącami, działa na wyobraźnię a jasny łuk pierścienia zewnętrznego, którego południową częścią jest klif Rupes Altai, hipnotyzuje niczym magiczny krąg wokół budowli megalitycznej.



Dwie sesje fotograficzne w czasie tegorocznej majówki to też dodatkowa wartość wpisująca się w oczekiwanie na upragnioną pogodę i wiosenne ciepło. Nie mogą być uznane za rozczarowanie warunki widoczności - były jakie były. Obrazy jak na taką skalę (F - 2270mm) są niezłe. Morze Humboldta, struktury wewnątrz Petaviusa, przykrawędziowy Humboldt, magia Morza Nektaru i TCC są cennym trofeum.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Jurku, jak zawsze trzymająca w napięciu relacja z bardzo dobrymi zdobyczami fotograficznymi. Gratuluję kolejnych lunarnych trofeów Mare Humboldtianum wygląda naprawdę imponująco. Intrygująca prezentuje się także ta ciemna smuga we wnętrzu Petraviusa biegnąca od środka formacji wyrzutowej do zachodniego brzegu krateru. No i na deser Morze Nektaru. Klasyka gatunku

Pozwolę się podpiąć z moją małą relacją z szybkiej sesji z dnia 29.04.2017, która miała miejsce między godziną 20:50 a 21:15 podczas zlotu w Zwardoniu.
Księżyc w wieku 3 dni i 7 godzin po nowiu. Warunki dość specyficzne jak na przełom kwietnia i maja: wiatr potęgujący uczucie zimna, seeing fatalny, głównie przez niewystudzony teleskop. Miała to byś swego rodzaju sesja testowa, mająca na celu obeznanie z aparaturą fotograficzna w terenie po dość długiej przerwie; a okazała się jedyną sesją podczas całego zlotu. W planach miałem mozaikę Księżyca we wczesnej fazie około 15-20 %. Materiał zbierałem dość chaotycznie, koncentrując się na różnych fragmentach Srebrnego Globu. Nawet nie sądziłem, że cokolwiek z tego będzie publikowane. Byłem pewien, że kolejnej nocy dopisze pogoda. Niestety tak się nie stało i wszystko co zarejestrowałem w niedzielę 29 kwietnia okazało się jedynym materiałem księżycowym zebranym podczas całego zlotu. Na domiar złego około godziny 21:30 zachmurzenie postawiło kropkę nad "i".
Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, program Microsoft ICE doskonale poradził sobie ze złożeniem mozaiki z siedmiu bardzo nieregularnych kadrów. Na każdy kadr składa się 250 najlepszych klatek z 1000 zebranych. Całość zbierana starym, sprawdzonym setupem: Orion EON 72/430 + ZWO ASI 120MM; zero filtrów; prowadzenie za Księżycem sponsorował Star Adventurer. Obróbka w AutoStakkert!2, AstraImage. Generalnie - efekt końcowy mizerny; bywało lepiej

p.s. Na najbliższym zlocie w ruch idzie 6" refraktor (dzięki za podsunięcie pomysłu na spotkaniu PTMA)

_________________
refraktor SW 150/750, Orion EON 72/430, MAK 90/1250, FirstScope 76/300
AZ4, Vixen Porta, AllView, FASTRON-5s
Canon EOS 600D, Canon EOS 300D, Canon 50 mm f/1.8 II, Canon 17-85 mm f/4-5.6
ToupTek Camera GPCMOS1200KMB

Zapraszam serdecznie na mojego bloga: https://modeler4884.blogspot.com/

Dziękuję, Kuba.

Księżyc jeszcze młodszy, też fajnie wygląda. W tym dniu mogłem go widzieć tylko przez woal cirrusów. A mogła to być "korespondencyjna" sesja.
Zrób koniecznie następnym razem sesję swoim 6" refraktorem. Kombinacja filtrów: [Solar Continuum i UV/IR-cut] lub jeśli będziesz miał H-alfa 35, powinny sprawić, że obraz będzie perfekcyjny. Światła wystarczy nawet do zdjęć z Barlowem, choć parametry kamerki będą już trochę wyśrubowane.

Rimae Petavius, bo o niej wspominasz, to sieć rowów w Petaviuszu wychodząca daleko na południe poza ten krater. Intrygująca jest nad wyraz, gdyż na olbrzymim dystansie jest podwójnym rowem. Gdyby nie trudne warunki ta cecha powinna być na zdjęciach widoczna, a tak, jest to tylko subtelny zarys linii, ciągnącej się poza kraterem. Myślę, że tylko na obrazach młodego - 3-4 dniowego Księżyca w skali obrazu F-2m będzie dobrze widoczna, więc okazji do jej fotografowania pojawi się mało.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56