Księżyca połowa i niedojrzała pełnia - czerwiec 2017r

Część pierwsza.

Księżycowa późnowiosenna pierwsza kwadra, położona wysoko na niebie, dostępna przez kilka godzin. Bez pośpiechu. Najokazalsze struktury centralnych rejonów ciekawie oświetlane i nie wykazujące żadnych zniekształceń. To zrozumiałe, że po obejrzeniu takich wspaniałości, człowiek pogrąża się w platonicznym uczuciu, a im więcej Księżyc odsłania - tym bardziej jest się zadurzonym.

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Vixen Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/2000), Registax 6.

1 czerwiec br. Księżyc 6 godzin po pierwszej kwadrze. Dzień przepiękny. Wieczór z wszędobylskimi welonami cirrusów. Jasne irydujące halo wokół Księżyca. Najlepsze obrazy od 20-ej (jeszcze za dnia), do godziny 22-ej, później warunki pogarszały się. Drżenie obrazu dawało się we znaki i chwilami obraz zupełnie się rozmywał.

Aristoteles, Eudoxus, Alexander. Terminator minął Góry Kaukaz i podążając na zachód zaczyna odsłaniać grzebieniaste cienie. Powoli z mroku wyłania się Alpes Vallis w masywie Alp, kratery: Cassini oraz Aristillus i Autolycus w basenie Imbrium. Z prawej Burg i Jezioro Śmierci (Lacus Mortis) z siecią rowów.



Kończy się dwutygodniowa noc w kraterach: Hipparchus i Albategnius. W pierwszym pozostał jeszcze zębaty cień przy wschodniej krawędzi, ale zerodowane dno zyskało już pierwsze światło, w drugim oportunistyczny cień siedzi głęboko i jaśnieje tylko korona wałów. Na dole zdjęcia widoczny łańcuch kraterków Catena Abulfeda - jego wschodnia część.



Na południe od Mare Serenitatis, między kraterami: Manilius i Agrippa, ulokowały się biegnące równoleżnikowo sieci rowów: Rima Hyginus i Rima Ariadaeus oraz u góry, nad nimi, subtelna pajęczyna - Rimae Boscovich. Poniżej i na lewo (przy terminatorze) widać inną subtelną sieć bruzd - Rimae Triesnecker.



Dwie charakterystyczne formacje kraterowe: Stofler-Faraday oraz Maurolycus-Barocius. W comiesięcznym cyklu lunacji jedna albo druga ma ciekawe układy cieni. Tym razem to Stofler i Faraday są bliżej terminatora.



Przy bardzo korzystnej libracji dla południowo wschodniej krawędzi warto było spojrzeć na Mare Australe (Morze Południowe). W pełnym świetle widać jedynie dużo ciemnych owali, które są wypełnionymi lawą kraterami. Największy z nich Lyot leży tuż przy krawędzi i za parę miesięcy, tuż po pełni, powinien się pięknie prezentować. Na tym zdjęciu ciekawie wyglądają wschodnie doliny oraz nadal ostro odznaczająca się struktura Janssen.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Księżyca połowa i niedojrzała pełnia - czerwiec 2017r

Część druga.

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Vixen Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/2000), Registax 6.

2 czerwca br. Księżyc 1 dzień i 6 godzin po pierwszej kwadrze. Formacje centralnego południka w najciekawszym oświetleniu. Warunki lepsze niż wczoraj, ale i one z biegiem czasu pogarszały się. Obraz chwilami był ostry lecz przeważnie pływał i drżał. Wystarczyło to jednak do zarejestrowania najlepszych zdjęć struktur leżących w centrum tarczy Srebrnego Globu.

Górzysta wschodnia obwiednia Morza Deszczów. Alpejskie cienie i pofałdowania wewnątrz basenu, sztylet Alpes Vallis rozcinający masyw Alp i zarys krateru Plato. Na południu - Archimedes, Aristillus, Autolycus.



Grzebieniasty cień w Archimedesie, obfitość czerni w Aristillusie i Autolycusie, masyw górski Apenin z kraterem Conon i rowami Rima Conon. Góry Archimedesa i rowy: Rimae Archimedes oraz Rima Bradley, Rima Hadley i Rimae Fresnel biegnące wzdłuż łańcucha Apenin. Po południowo zachodniej stronie widać część Zatoki Upałów (Sinus Aestuum) z "nabrzmiałymi żyłami" grzbietów. Całość tworzy niezwykły widok. Jakby powierzchnia Księżyca w trójwymiarze, a gdy doda się zamrożony jej stan sprzed miliardów lat - Księżyc czasoprzestrzenny.



Charakterystyczna trójka kraterów: PAA czyli: Ptolemaeus, Alphonsus, Arzachel i dalej na południu - Purbach i Regiomontanus, a z lewej w połowie już oświetlony klif - Rupes Recta, tworzący prostą ścianę mroku. Nad Ptolemeuszem widać zachodnią część łańcucha kraterków - Catena Abulfeda.



Przedłużenie kadru na południu - Alphonsus, Arzachel i charakterystyczna czwórka kraterów PRWD, czyli Purbach, Regiomontanus, Walther i Deslandres. Oczywiście również pięknie oświetlona Rupes Recta.



Południowa część księżycowego terminatora z pięknymi cieniami w Maginusie i regularną elipsą Moretusa.




Pracuję nad animacjami pokazującymi zmianę cienia w wybranych zakamarkach.

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56

Poruszyć cień.

Trzy animacje zdjęć wykonywanych w odstępach pół godziny. Pięć kadrów dających razem okres 2 i pół godziny. Easy GIF Animator.

Góry Kaukaz generują okazałe grzebieniaste cienie. 1 czerwca br.
http://astropolis.pl/uploads/post-23938-0-83277900-1496598253.gif

W kraterach: Hipparchus i Albategnius trwa spektakl światłocieniowy. 1 czerwca br.
http://astropolis.pl/uploads/post-23938-0-34203300-1496598284.gif

2 czerwca zaowocował zjawiskowym przemieszczaniem się kurtyny cienia w rejonie klifu Rupes Recta.
http://astropolis.pl/uploads/post-23938-0-89670100-1496598315.gif

Pierwszy raz udało mi się "poruszyć cień" na obrazach w tej skali (F2270mm). Katorżnicza praca!

_________________
MAK 150, ED80, refraktor TS 152/900, EQ3-2
ASI 120 MM CMOS (mono), Lumix G3
Celestron Outland LX 10x42, Bresser 8x56